BIO Allium Red Giant Star, 5 st

Saffierhyacint of Buishyacint, vanwege het kleine gesloten buisje in het midden van de bloemetjes. In het Engels heeft zij de tot de verbeelding sprekende naam Russian Snowdrops gekregen. Pushkinia is vermoemd naar een 18e eeuwse Russische plantkundige Mussin-Pushkin. Deze witte variant van de Pushkinia Libanotica is een laagblijvende plant, nauw verwant aan Scilla en Chionodoxa, maar bloeit eerder. Uit de bol groeien twee tot drie grasachtige blaadjes. Daar tussendoor een stengel met dichte trosjes witte stervormige bloempjes. 

Voor volledige tekst, zie omschrijving

IK HEB VOOR MINIMAAL EURO 30,- BESTELD EN ONTVANG GRAAG GRATIS HET FANTASTISCHE KOOKBOEK EET SMAKELIJKE TULP VAN JOHANNA HUIBERTS

Dit Zomerklokje is geselecteerd in 1924 door de gerenommeerde Engelse meester tuinder William Robinson en vernoemd naar zijn landgoed Gravetye in Sussex. Hij was een voorstander van natuurlijke tuinen. Gravetye Manor is momenteel een schitterend Hotel/Restaurant met een landgoed dat tot de verbeelding spreekt. De plant is inheems, maar zeldzaam in Nederland en België en bloeit van april tot en met mei. Dat maakt dat de gangbare naam Zomerklokje eigenlijk niet juist is.

Voor volledige tekst, zie omschrijving

Saffierhyacint of Buishyacint, vanwege het kleine gesloten buisje in het midden van de bloemetjes. In het Engels heeft zij de tot de verbeelding sprekende naam Russian Snowdrops. Pushkinia is vernoemd naar een 18e eeuwse Russische plantkundige Mussin-Pushkin. Een laagblijvende plant. Bloeit eerder dan Scilla Siberica en Chionodoxa waaraan ze nauw verwant is. Ze bloeit later dan Scilla Mischtschenkoana waarop ze lijkt. Uit de bol groeien twee tot drie grasachtige blaadjes. Daar tussendoor een stengel met dichte trosjes zilverblauwe stervormige bloempjes gedecoreerd met een prachtig iets donkerder streepje. 

Voor volledige tekst, zie omschrijving

Ook bekend als Prairielelie of Indianenbloem omdat familie van de bollen werden gekookt en gegeten door de Indianen in Noord Amerika. Caerulea (Caeruleus) betekent Hemelsblauw. De charmante plant heeft lineair gebladerte rond lange rechtopstaande stelen met trossen diepblauwe stervormige bloemen met in het midden een zachtgroen knopje.

Voor volledige tekst, zie omschrijving

Chionodoxa luciliae alba. Oorspronkelijk komt ze uit het westen van Turkije. Met luciliae in de naam wordt Lucile Boissier geëerd, de vrouw van de Zwitserse botanicus Pierre Edmond Boissier (1810-1885). Elke bol produceert 2-3 smalle bladeren en een rechtopstaande bloemstengel die in het vroege voorjaar wordt bedekt met losse trosjes van 2-3 puur witte stervormige naar boven gerichte bloempjes. Uitstekend geschikt voor vermeerdering. Plant ze in getale. Het oogt niet alleen mooi, maar u voorziet ook bijen en hommels van een ruim voedselaanbod. Ook in uw border of pot zullen ze uw Chionodoxa weten te vinden. Grappig feitje, het kan zijn dat de bol dieper zit dan geplant. Dit komt omdat Chionodoxas een waterachtige trekwortel hebben, waardoor de bollen naar beneden getrokken kunnen worden.

Ipheions staan ook wel bekend als de Voorjaarsterren of, minder flatteus, Oude Wijfjes. De laatste bijnaam is verkregen omdat de bollen er verschrompeld uitzien. Komt van origine voor in Zuid Amerika. De kleine bloeier heeft witte tot zacht lila blauwe stervormige bloempjes, die na elkaar bloeien, waardoor ze een lange bloeiperiode heeft. De bloempjes geuren licht naar honing. Elk bloemblaadje is versierd met een donkerdere streep. Kleine gele meeldraadjes liggen verscholen in de kelk met hun kopjes net zichtbaar. Ipheion heeft smalle lichtgroene bladeren. Plant ze in de zon of halfschaduw in het gazon, onder struiken of in rotstuinen, in borders of potten. Ze fleurt iedere plek op met haar schoonheid en houdt daarbij ook nog eens aaltjes bij uw rozen vandaan.

De Oosterse Sterhyacint. In het vroege voorjaar ontspringt uit iedere bol 3 tot 4 stengels met trosjes intens, bijna fluoriserent blauwe bloempjes met een donkere middennerf. De kleine stinsenplant met haar vrolijk knikkende trosjes is in 2010 uitgeroepen tot bloembol van het jaar. Ze voelt zich thuis op een matig voedselrijke doorlaatbare maar vochtige grond. Zoals geldt voor alle bloembollen, als de bloemen uitgebloeid zijn, laat de bladeren dan zitten tot die afsterven. Met behulp van de bladeren verzamelt de plant energie in de bol om volgend jaar weer te bloeien. Soms vermeerdert de Scilla door zelfzaaiend zaad. De plant is winterhard zoals de naam al doet vermoeden en kan tegen droogte. Een kleine bloeier, maar een ongelooflijke blikvanger en bijentrekker.